बंगलोर मिसळपाव (सात्विक) ओसरी अहवाल
| Labels: लेख | Posted On 5/27/08 at 6:45 PM
मिपा च्या पहील्या सात्विक ओसरी चा अहवाल लिहीताना मला अत्यंत आनंद होत आहे. मागच्या दोन वादग्रस्त (?) ओसर्‍यांनंतर यंदाची ओसरी मद्यपानरहीत करायचे वचन आम्ही दिले होते. आणि ते पाळायचेही ठरवले होते.
ठरल्या दिवशी संध्याकाळी मला डॉनचा फोन आला. अबबला काँफरंस मधे घेतलं. बराच वेळ बोलूनही कुठे भेटायचे हे काही केल्या ठरत नव्हते. कारण मद्यपान करायचे नाही तर बँगलोर मधे नुस्ते जेऊ घालणारी साधी हॉटेल्स आहेत का हे तिघांपैकी कुणालाही माहित नव्हते. शेवटी माझ्या घरी या मग ठरवू काय ते असं सांगून मी फोन ठेवला. दारावची बेल वाजली. मी दार उघडायला दाराजवळ गेलो तेवढ्यात मला उदबत्तीचा वास आल्याचा भास झाला. ह्या सात्विक ओसरीला डॉन आणि अबब (अभिज्ञ) सोवळं नेसून आणि केळ्यात खोचलेली उदबत्ती घेऊन आलेत की काय असा मला वाटलं. पण तसं काही झालं नाही. शेजारच्या घरात कसली तरी पुजा होती.
सुरुवातीचा अर्धा तास खारेदाणे खात खात (नुस्ते) हॉटेल्स शोधण्यात गेला. आपल्या हातात असलेल्या मुबलक वेळाचं करायचं काय ह्याचं उत्तर कही मिळेना. त्यामुळे अबब (तोच तो अभिज्ञ) ने वेळ घालवण्यासाठी माझे कपडे घुवायचेत, घर झाडायचंय, बिलं भरायची आहेत हे उपाय सुचवून बघितले. पण अर्थातच त्याकडे दुर्लक्ष करण्यात आलं.
फिरता फिरता अम्हाला एक रसपान ग्रुह सापडलं. तिथे उभे रहून बर्‍याच वेगवेगळ्या फळांचे (ताजे) रस पिण्यात थोडा वेळ घालवला. त्या रसवल्याने एकच ज्युस कालाखट्टा म्हणून डॉनला, कालाद्राक्ष म्हणून अबबला (अभिज्ञला) आणि मिक्स्ड फ्रुट म्हणून मला दिलं (असा मला संशय आहे).
त्या नंतर अचानक डॉनला कोरमंगला नावाच्या भागात एक सॅफ्रॉन नावचे हॉटेल आहे व तिथे बसून आपल्याला मोठ्या स्क्रीन वर मुंबईची मॅच बघण्यात वेळ घालवता येईल असा साक्षात्कार झाला. नी मुंबई जिंकली तर विजयाची धुंदीही चढेल असा एक पिजे त्याने मारून घेतला. हॉटेल जवळ पोचल्यावर मी 'सॅफ्रॉन - वा नावच किती सात्विक आहे' असं म्हणालो. त्यावर डॉन ने मला 'सॅफ्रॉन म्हणजे केशर बरं का जोश्या' असा डायलॉग चिकटवला.
आम्ही पोचेस्तोवर मुंबईची फलंदाजी सुरू झाली होती. आम्ही मोक्याची जागा पकडून बसताच वेटर बाजूला येऊन उभा राहीला. त्याला अबब ने ऑर्डर दिली 'मेतकूट भात, साजूक तुप, पोह्याचा भाजलेला पापड आणि सोलकढी'. डॉन म्हणाला 'मला साबुदाणा वडा'. माझी सटकली . 'अरे मेल्यांनो तुम्ही प्रकाश मधे असल्या सारखे वागू नका' असे मी ओरडल्यावर दोघांनी कोरस मधे 'अरे पण आज सात्विक ओसरी आहे ना' अशी प्रुच्छा केली.
वेटरने 'का माझा वेळ फुकट घालवताय राव' असे लुक्स दिल्यावर फायनली पंजाबी खायचे ठरले. सत्विक ओसरी वर अभक्ष भक्षण चालणार का ह्यावर थोडा वादविवाद झाला. मी अभक्ष भक्षण करत नसल्याने तुम्ही काय हवं ते खा असं सांगितलं.
खाता खाता 'बँगलोर सात्विक आहार प्रचार आणि योगासन प्रसार समिती' स्थापन करायची कल्पना डॉनने मांडली. कल्पना माझी असल्याने मी अध्यक्ष असेही घोषीत केले. त्यावर अबबने तो संचालक पद सांभाळेल असे कळवले. मी कोणते पद घ्यावे असा विचार करत असताना त्या दोघांनी 'सगळेच पदाधिकारी झाले तर आपण वट कोणाला दाखवणार?' असे ठरवून मला सभासद म्हणून नोंदवून घेतले. वर आजीवन नोंदणी शुल्क म्हणून रु. १००० (फक्त) दे असेही सांगितले. मी विचार करून सांगतो म्हणून विषय टाळला.
जेवण झाल्यावर करण्या सारखे काही नसल्याने थोडा वेळ शतपावली करायचे ठरवले. शतपावली करता करता अबब ने अम्हाला समग्र गीतरामायण म्हणून दाखवले. ते झाल्यावर डॉनने आम्हाला कुणी 'दाऊद चालिसा' ऐकली आहे का असे विचरताच आम्ही घरी जायचा निर्णय घेतला.
तर अशा प्रकरे पहिली बंगलोर मिसळपाव (सात्विक) पार पडली आणि लोकं पहिल्यांदाच सरळ पावलं टाकत आप-आपल्या घरी रवाना झाली.
ठरल्या दिवशी संध्याकाळी मला डॉनचा फोन आला. अबबला काँफरंस मधे घेतलं. बराच वेळ बोलूनही कुठे भेटायचे हे काही केल्या ठरत नव्हते. कारण मद्यपान करायचे नाही तर बँगलोर मधे नुस्ते जेऊ घालणारी साधी हॉटेल्स आहेत का हे तिघांपैकी कुणालाही माहित नव्हते. शेवटी माझ्या घरी या मग ठरवू काय ते असं सांगून मी फोन ठेवला. दारावची बेल वाजली. मी दार उघडायला दाराजवळ गेलो तेवढ्यात मला उदबत्तीचा वास आल्याचा भास झाला. ह्या सात्विक ओसरीला डॉन आणि अबब (अभिज्ञ) सोवळं नेसून आणि केळ्यात खोचलेली उदबत्ती घेऊन आलेत की काय असा मला वाटलं. पण तसं काही झालं नाही. शेजारच्या घरात कसली तरी पुजा होती.
सुरुवातीचा अर्धा तास खारेदाणे खात खात (नुस्ते) हॉटेल्स शोधण्यात गेला. आपल्या हातात असलेल्या मुबलक वेळाचं करायचं काय ह्याचं उत्तर कही मिळेना. त्यामुळे अबब (तोच तो अभिज्ञ) ने वेळ घालवण्यासाठी माझे कपडे घुवायचेत, घर झाडायचंय, बिलं भरायची आहेत हे उपाय सुचवून बघितले. पण अर्थातच त्याकडे दुर्लक्ष करण्यात आलं.
फिरता फिरता अम्हाला एक रसपान ग्रुह सापडलं. तिथे उभे रहून बर्‍याच वेगवेगळ्या फळांचे (ताजे) रस पिण्यात थोडा वेळ घालवला. त्या रसवल्याने एकच ज्युस कालाखट्टा म्हणून डॉनला, कालाद्राक्ष म्हणून अबबला (अभिज्ञला) आणि मिक्स्ड फ्रुट म्हणून मला दिलं (असा मला संशय आहे).
त्या नंतर अचानक डॉनला कोरमंगला नावाच्या भागात एक सॅफ्रॉन नावचे हॉटेल आहे व तिथे बसून आपल्याला मोठ्या स्क्रीन वर मुंबईची मॅच बघण्यात वेळ घालवता येईल असा साक्षात्कार झाला. नी मुंबई जिंकली तर विजयाची धुंदीही चढेल असा एक पिजे त्याने मारून घेतला. हॉटेल जवळ पोचल्यावर मी 'सॅफ्रॉन - वा नावच किती सात्विक आहे' असं म्हणालो. त्यावर डॉन ने मला 'सॅफ्रॉन म्हणजे केशर बरं का जोश्या' असा डायलॉग चिकटवला.
आम्ही पोचेस्तोवर मुंबईची फलंदाजी सुरू झाली होती. आम्ही मोक्याची जागा पकडून बसताच वेटर बाजूला येऊन उभा राहीला. त्याला अबब ने ऑर्डर दिली 'मेतकूट भात, साजूक तुप, पोह्याचा भाजलेला पापड आणि सोलकढी'. डॉन म्हणाला 'मला साबुदाणा वडा'. माझी सटकली . 'अरे मेल्यांनो तुम्ही प्रकाश मधे असल्या सारखे वागू नका' असे मी ओरडल्यावर दोघांनी कोरस मधे 'अरे पण आज सात्विक ओसरी आहे ना' अशी प्रुच्छा केली.
वेटरने 'का माझा वेळ फुकट घालवताय राव' असे लुक्स दिल्यावर फायनली पंजाबी खायचे ठरले. सत्विक ओसरी वर अभक्ष भक्षण चालणार का ह्यावर थोडा वादविवाद झाला. मी अभक्ष भक्षण करत नसल्याने तुम्ही काय हवं ते खा असं सांगितलं.
खाता खाता 'बँगलोर सात्विक आहार प्रचार आणि योगासन प्रसार समिती' स्थापन करायची कल्पना डॉनने मांडली. कल्पना माझी असल्याने मी अध्यक्ष असेही घोषीत केले. त्यावर अबबने तो संचालक पद सांभाळेल असे कळवले. मी कोणते पद घ्यावे असा विचार करत असताना त्या दोघांनी 'सगळेच पदाधिकारी झाले तर आपण वट कोणाला दाखवणार?' असे ठरवून मला सभासद म्हणून नोंदवून घेतले. वर आजीवन नोंदणी शुल्क म्हणून रु. १००० (फक्त) दे असेही सांगितले. मी विचार करून सांगतो म्हणून विषय टाळला.
जेवण झाल्यावर करण्या सारखे काही नसल्याने थोडा वेळ शतपावली करायचे ठरवले. शतपावली करता करता अबब ने अम्हाला समग्र गीतरामायण म्हणून दाखवले. ते झाल्यावर डॉनने आम्हाला कुणी 'दाऊद चालिसा' ऐकली आहे का असे विचरताच आम्ही घरी जायचा निर्णय घेतला.
तर अशा प्रकरे पहिली बंगलोर मिसळपाव (सात्विक) पार पडली आणि लोकं पहिल्यांदाच सरळ पावलं टाकत आप-आपल्या घरी रवाना झाली.
