त्याचं असं झालंय की आज काल लोकांना आपला पसारा कुठवर पसरायचा हे कळेनासं झालंय. आता 'मी लय भारी' हे तर सगळीकडे ठणकावून मांडायलाच हवं. पण त्यासाठी बर्‍याच विषयात गती असावी लागते. पण स्वतःला प्रत्येक विषयात गती असतेच असं नाही. आणि आहे असं वाटलं तरी वाटणं आणि असणं ह्यात जमीन अस्मानाचा फरक आहे. त्यामुळेच आमच्या गिरगावात असा कुणी नग फिरताना दिसला की त्याला 'चड्डीत र्‍हा नं भौ' असं म्हणायची पद्धत आहे.

हे असं चड्डीत न रहाणं सुरु झालं की लय प्रॉब्लेम्स सुरू व्हतात. आपण काय करतोय, कशासाठी करतोय हे विसरून जे करतोय ते करत रहायचं नी मधे बोलणार्‍यांना शिव्या देत रहायचं. शिव्यांना काही लोकांच्या भाषेत अपशब्द सुद्धा म्हणतात. असो. कातळ लागला तरी ह्यांची कुदळ चालतेच आहे असं होतं मग.

ह्याच प्रकारातला एक किस्सा पु.लं.च्या बिगरी मधे आहे. त्या मुलांच्या मुख्याध्यापकांनी फुटबॉल शाळेच्या कपाटात बंद करून ठेवला. कारण - 'मुलांनी पाय मारून मारून फुटबॉल मधली हवा काढली'. पण प्रश्न हा आहे की शुद्धलेखन गिरवायला लावायचं सोडून मुख्याध्यापकांनी मुलांना फुटबॉल खेळूच कसा दिला?

आता 'चड्डीत रहाणे' ह्या वाक्प्रचाराचा दुसरा उपयोग पाहू. ह्या लोकांनाही आपण लय भारी असा उगाच गैरसमज असतो. त्यामुळे अशी लोकं जिथे तिथे नाक खुपसत असतात. आपलं काम असो वा नसो, सल्ले देत रहायचं. लोकांची अक्कल काढत बसायची. निष्कारण लोकांना टोमणे मारत बसायचं. कारण - मी लय भारी. ह्यात गोची अशी होते की आपल्याला वाटतं आपण बोलतोय ते बरोबर आहे. लोकांना आपल्या सल्ल्याची गरज आहे. आपल्याहून कर्तूत्ववान व्यक्ती ह्या जगात झाली नाही. अमेरिकेची आर्थीक स्थिती सुधारण्याचा उपाय आपल्याच कडे आहे. पण च्यामारी, असं नसतं.

ह्या प्रकारातला एक किस्सा पु.लं.च्या असामी मधे आहे. त्यांचा एक मित्र, नानू सरंजामे, त्यांना एक कवीता वाचून दाखवतो 'मी झोपतो करून हिमालयाची उशी'. अरे... ह्या नानूला बुटाच्या तळव्या पासून मोजला तरी उंची पाच फुटाहून जास्त भरत नाही. ह्याला झोपायला ट्राम मधला बाक पण मोठा होतो. नी निघालाय हिमालयाची उशी करायला.

असे चड्डीत न रहाणारे, गरज नसताना बोलणारे आणि बोलावलं नसताना येणारे पाव्हणे बरेच असतात. त्यामुळेच आमच्या गिरगावात असा कुणी नग फिरताना दिसला की त्याला 'चड्डीत र्‍हा नं भौ' असं म्हणायची पद्धत आहे.

आता 'चड्डीत रहाणे' ह्या वाक्प्रचाराचा तिसरा उपयोग पाहू. आमचा शेजारचा बाब्या चित्र काढत होता. बराच वेळ खाडाखोड सुरू होती. चित्र काही मनासारखं जमत नव्हतं. तेव्हढ्यात दुसरा मित्र आला. त्यानी बराच वेळ बघितलं आणि म्हणाला 'व्वा, प्रयत्न सुत्य आहे, पण नारळाचं झाड असं काढत नाहीत.' असं म्हणून त्याने ३-४ तास कष्ट घेऊन एक नारळाचं झाड काढून दिलं. नी मोठ्या अभिमानाने ह्याच्याकडे बघितलं. ह्यावर बाब्या म्हणाला 'मी झाड काढत होतो हा दिव्य शोध कुणी लावला?' आता दुसरा गडबडला 'अरे पण तू हे नळी सारखं उंच काय काढत होतास?' ह्यावर बाब्या म्हणाला 'चड्डीत र्‍हा नं भौ. मी नारळाचं झाड नाही, जिराफाची मान काढत होतो.'

आता 'चड्डीत रहाणे' ह्या वाक्प्रचाराचा चौथा उपयोग पाहू. ह्या लोकांचा सुद्धा मी लय भारी असा गैरसमज असतो. त्याचा अनुभव आमच्या एका मित्राला आला. तो दापोली खुद्द हून सावंतवाडीला जायला निघाला होता. मधेच दुचाकी पंक्चर झाली. जवळच्या गावातल्या एका मित्राच्या घरी गाडी लावली नी लागला चालायला. थोड्यावेळानी एक सर्वीस गाडी आली. गाडीवाला ओरडायला लागला 'सांताडी... सांताडी...' मित्र गडबडला 'हे कोणतं गाव?' डायवरला विचारलं 'सावंवाडीला जाणार का?' डायवर फिस्कटला 'ह्ये कोंत गाव काडलंत? गाडी सांताडीला जातीया, येताय तर चला. उगाचा टायमाची खोटी नका करू.' नशीबाने त्या गाडीत मी बसलो होतो. मित्राला म्हणालो 'अरे सांताडी म्हणजेच सावंतवाडी, बस चटकन'.

ह्यावर माझा मित्र सरकलाच. 'जोश्या, अरे काय हे. गावाचं नाव सावंतवाडी आणि हा म्हणतोय सांताडी. तू चक्क मला त्याचं बरोबर आहे म्हणून सांगतोयस.' मग तो डायवर कडे वळला 'अहो मिस्टर, सांताडी काय म्हणताय. सावंतवाडी म्हणा की.' आता डायवर उचकटला 'चड्डीत र्‍हा नं भौ. सावंतवाडी म्हटल्याने गाडी दोन तास आधी पोचणार आहे का?'

आता मी रागावलो 'च्यामारी माझं आडनाव जोशी असून तू बोलता यायल्या लागल्या पासून एकदा तरी मला जोशी म्हणालायस का? जोशी चा जोश्या तू स्वतःच करतोस, मग सावंतवाडीचं सांताडी झालं तर तुझ्या तातांच काय जातं?

हे ऐकून माझ्या मित्रानी मान डोलावली, चड्डीत गेला नी गप गुमान गाडीत बसला.



विषेश सूचना - ह्या लेखात कुणाला शुद्धलेखनाच्या, व्याकरणाच्या चुका आढळल्या तर त्या मुद्धाम केल्या आहेत. चुका सांगायचे कष्ट घेऊ नये. चड्डीत रहावे.