स्टेशनवर रवीशिवाय दुसरे कुणीच नव्हते. नाही म्हणायला एक भिकारी बाकाखाली झोपला होता. आणि दूर कुठे तरी गस्तीच्या पोलिसाने काठी आपटल्याचा आवाज येत होता. जसजशी गाडी जवळ येत होती तसतशी रवीच्या हृदयातील धडधड वाढत होती. रवीने पँटच्या खिशात हात घातला. सेफ्टीसाठी तो एक छोटासा बटन नाईफ कायम सोबत ठेवत असे. तो हाताला लागल्यावर त्याला जरा धीर आल्यासारखं झालं. तितक्यात इथून सुटणार्‍या गाडीने जोरात शिट्टी वाजवली. रवी बरोब्बर घड्याळाच्या खाली उभा होता. गाडी येऊन थांबली, काही तुरळक प्रवासी उतरले, पांगापांग झाली. गाडी गार्डात निघाली. काहीही घडलं नाही. तिथून सुटणार्‍या गाडीने पुन्हा एकदा शिट्टी वाजवली आणि गाडी हलली. गाडी हळूहळू पुढे जात असतानाच त्याचं लक्ष समोरच्या डब्याकडे गेलं. आणि त्यावर काही तरी लिहिलेलं त्याला दिसलं. नुकतंच लिहिलं होतं, कारण रंग ओघळत होता. गाडीसोबत धावत धावत त्याने वाचलं 'मला दिलंत तर वाढवून देईन, घेतलंत तर वाढवून घेईन. जे द्याल ते सुरक्षित ठेवीन'. च्यायला क्लू देण्यासाठी इथे बोलवायची काय गरज होती असा विचार करत असतानाच त्याला अक्षरांच्या बाजूला काहीतरी चिकटवलेलं आढळलं. थोडं पुढे जाऊन पाहिल्यावर लक्षात आलं की ते एक तिकीट होतं. गाडीने वेग वाढवला. रवीने घाईघाईत तिकीट खेचून काढलं आणि गाडीत उडी मारली. तिकीट दादर पर्यंतचं होतं.

गाडीत बसल्या बसल्या रवीने विचार करायला सुरुवात केली. गाडीत चढून आपण चूक तर नाही केली ना. त्याने मानेला फोन लावला. माने कधी पासून त्याला फोन लावायचा प्रयत्न करत होता पण फोन लागत नसल्याने तो तिकडे टेंशनमधे आला होता. 'मी चौकशी केली ह्या माणसाची. प्रोफेशनल किलर आहे. पिढीजात धंदा आहे हा त्याचा. तू प्लॅटफॉर्मवर येणार हे मला माझ्या माणसांकडून कळले होते. आता नीट ऐक. तुझ्या कंपार्टमेंटमधे पुढच्या दरवाज्यावळ त्याची दोन माणसं बसली आहेत. ' 'काय??? ' 'हो, पण टेंशन नको घेऊस. माझा एक हत्यारबंद माणूस काल पासूनच तुझ्या पाळतीवर मी ठेवला होता, कदाचित तू नोटीस केलं नसशील पण तू उभा होतास त्याच्या जरा पुढेच एका बाकाखाली तो भिकार्‍याच्या वेषात पडून होता. तो ही चढलाय डब्यात आणि पुढून चौथ्या बाकावर झोपलाय. टेंशन घेऊ नकोस. मला अंदाज आलाय पुढे काय होणार ह्याचा. मी आत्ता मुंबई सेंट्रलला आहे. तुला दादरला भेटतो. मी आल्याशिवाय गाडीतून उतरू नकोस. '

पुढचा तासभर रवी ठोकळ्यासारखा बसून होता. दरवाज्याजवळ जाऊन अथवा वाकून बघायचंही धैर्य त्याला झालं नाही. दादरला गाडी प्लॅटफॉर्ममधे शिरताच माने उडी मारून गाडीत चढला आणि क्षणार्धातच रवीला सोबत घेऊन चालत्या गाडीतून उतरला. स्टेशनबाहेर मानेची कार उभी होती. त्यात दोघे बसले.

- दुसरा क्लू सापडला?

- हो, गाडीच्या डब्यावर लिहिलं होतं 'मला दिलंत तर वाढवून देईन, घेतलंत तर वाढवून घेईन. जे द्याल ते सुरक्षित ठेवीन'

- ह्म्म्म्म... काय असू शकेल?

- कल्पना नाही...

- बरं, तू कर विचार. आता आज पासून आपल्याकडे चारच दिवस आहेत. शिरवाळकरांचा नंबर शोधलास का तू?
- नाही, वेळच मिळाला नाही.

- बरं, मी पण शोधतो. आता तू इथे उतर, आपला काँटॅक्ट आहे हे कुणालाही कळता कामा नये.

- हो

- तुझं कोणी जवळचं नातेवाईक आहे का?

- नाही का?

- गर्लफ्रेंड वगैरे?

- नही हो...

- गुड. नाही तर हा माणूस शेवटचा उपाय म्हणून त्यांचं अपहरण करायची शक्यता होती. असो. टच मधे राहा आणि कुठलंही पाऊल उचलायच्या आधी मला सांग...

- सापडलं...

- काय?

- दुसरा शब्द सापडला...

- काय, लवकर सांग...

- 'मला दिलंत तर वाढवून देईन, घेतलंत तर वाढवून घेईन' ह्याचा अर्थ बँक...

- म्हणजे???

- पैसे ठेवले तर वाढतील, घेतले तर व्याजासकट जास्त परत द्यावे लागतील...

- आणि 'जे द्याल ते सुरक्षित ठेवीन' म्हणजे काय?

- कदाचित लॉकर. जे द्याल ते सुरक्षित ठेवीन म्हणजे लॉकरच.

- शाब्बास... पण मुंबईत शेकडो बँका आहेत, नक्की कुठली...

- ज्या डब्यावर हे लिहिलं होतं तो अख्खा डबा फॉर्चून मेकर बँकेच्या जाहिरातींनी रंगवला होता. नक्कीच ही फॉर्चून मेकर बँक आहे, दुसरा शब्दही ६ अक्षरीच आहे... मी जातो बँकेत आत्ता...

- बरं, काही कळलं तर लगेच माझ्याशी काँटॅक्ट कर...

- नक्कीच...

- राजा गाडी थांबव...

दोघांचं बोलणं होईस्तोवर गाडी शिवाजी पार्कला फेर्‍या मारत होती. एका गल्लीत राजाने गाडी थांबवली. रवीने उतरण्याआधी आजूबाजूला बघितलं. गल्ली सुनसान होती. रवीला सोडून माने निघून गेला. चालत चालत रवी विचार करत होता 'ह्या कुठल्या लफड्यात अडकलो यार. ह्या गाढवाने क्रॉसवर्ड असं काय बनवलंय. १ उभा १ आडवा ऐवजी, १ उभा २ आडवा ३ उभा ४ आडवा. १ उभा प्लॅटफॉर्म, २ आडवा फॉर्चून मेकर. पुढचे शब्द कधी सापडणार, आणि मी कधी सुटणार ह्यातून? शिरवाळकरांशी काँटॅक्ट करायला हवा. पण त्यांनी ओळख नाही दाखवली तर? आणि त्या आधीच ४ दिवस संपले तर? शी:...

आत्ता कुठे ६ वाजत होते. बँक उघडायला अजून २ तास होते. तोवर रवीने शिरवाळकरांचा फोन नंबर शोधायचं ठरवलं. नशिबाने जवळच एक २४ तास सुरू असणारं कॉफी शॉप होतं.

***

शेवटी एकदाचा नंबर मिळाला.

- हॅलो... शशी शिरवाळकर आहेत का?

- मी त्यांचा मुलगा बोलतोय, विजय... आपण कोण?

- मी... मी... रवी शिरवाळकर, गजानन शिरवाळकरांचा नातू...

- काय??? गजानन आजोबांना नातू होणं कसा शक्य आहे? त्यांचा बायकोमुलासकट खून करण्यात आला होता...

- काका, माझ्यावर विश्वास ठेवा... मी खरंच तुमच्या चुलत भावाचा, निरंजन शिरवाळकरांचा मुलगा आहे. रवी शिरवाळकर...

- अरे पण तू बोलतोयस कुठून??? बाबा... बाबा...

- कोण बोलतंय?

- मी गजानन शिरवाळकरांचा नातू रवी शिरवाळकर

- काय??? कुठून बोलतोयस तू???

- मुंबईतून...

- पण हे कसं शक्य आहे???

- माझ्यावर विश्वास ठेवा काका...

- इतकी वर्ष कुठे होतास?

- सांगतो काका... पण मला अजून महत्त्वाचं काही तरी बोलायचंय...

- तू आत्ताच्या आत्ता इथे निघून ये... मी मुंबईतल्या आपल्या मॅनेजरला सांगतो, तो सगळी व्यवस्था करेल...

- नाही काका, आपला संपर्क झालाय हे सद्ध्या तरी कुणालाही कळता कामा नये... मी लवकरच तुम्हाला भेटीन...

- अरे झालंय तरी काय? इतका टेंशन मधे का वाटतोयस? नीट सांगशील का???

- सांगतो...

***

८:१५ झाले तसे रवी बिल देऊन बाहेर पडला. बँक उघडली होती. रवी सरळ आत शिरला. लॉकर विभागाची चौकशी केली. एक माणूस रवीला स्ट्राँग रूम कडे घेऊन गेला. वळला. दरवाज्यापाशीच एक इलेक्ट्रॉनिक लॉक होते. त्यावर एक कोड टाकायचा होता. रवीने क्षणभर विचार केला, दीर्घ श्वास घेतला आणि कोड दाबला ०३१०. code accepted असा मेसेज आला आणि स्ट्राँगरूमचे दार उघडले. आत बसलेल्या माणसाने काही न बोलता रवीला एक चावी दिले आणि स्वतः रूमच्या बाहेर गेला. चावीवर नंबर होता १००४. रवीने लॉकर उघडला. आत मधे केवळ प्लॅस्टिकचे एन्व्हलप आणि एक गन होती. रवीने शांतपणे एन्व्हलप खिशात टाकले, गन पँटमधे मागच्या बाजूला खोचली आणि बाहेर पडला. बाहेरच्या फुटपाथवर मगाशी प्लॅटफॉर्मवर झोपलेला भिकारी भीक मागत होता. रवी त्याच्याकडे बघून हसला आणि काही सुट्टे पैसे त्याच्या भांड्यात टाकले. रवीने मानेला फोन लावला...

- माने लॉकर मिळाला...

- गुड...

- आत एक एन्व्हलप आणि गन सापडली...

- काय? एन्व्हलप मधे काय आहे?

- उघडलं नाही अजून... दुसरं म्हणजे शशी शिरवाळकरांशी संपर्क झालाय...

- अरे वा...

- त्यांनी लगेच भेटायला बोलावलंय... मी इतक्यात नाही असं सांगितलं...

- गुड... पण आपणच लगेच शिरवाळला निघायला हवं... मी तुला १० मिनिटात सोडलं तिथून उचलतो...

- ओके...

चालता चालता रवीने एन्व्हलप उघडले. आत एक पासबुक होते. ते उघडताच रवी जागच्या जागी थिजला. पासबुकवर नाव होते 'रवी शिरवा़ळकर'.

***

बाजूला मानेची गाडी येऊन थांबल्याचंही त्याला कळलं नाही. मानेनी जवळ जवळ ओढूनच त्याला आत बसवला. काही न बोलता रवीने त्याला पासबुक दाखवले. पासबुकवर त्याने नाव बघून मानेही गडबडला. आतली रक्कम बघून तर उडालाच...

- तुझ्या अकाउंट मध्ये इतके पैसे आहेत?

- वेडा आहेस का? मुळात हे अकाउंट मी काढलंच नाहीये...

- अरे मग हे पैसे कुठून आले?

- हा तिसरा क्लू आहे...

- काय???

- आकडा नीट बघ

- ५,४३,२१०

- हा आकडा नाहीये, तिसरा क्लू आहे...

- म्हणजे...

- नीट बघ, हा काउंट डाउन आहे...

- अरे पण शब्द काय?

- शिरवाळ, उलटी गिनती सुरू झाली आहे. शिरवाळमधून आजोबा निघाले, मला तिथे परत जायचंय...

- मी पण येतो तुझ्या सोबत...

- नको आपण वेगवेगळे जाऊया...

- चालेल... मी तुला पुण्याला सोडतो, तिथून तू मजल दरमजल करत, गाड्या बदलत शिरवाळला पोच, मी ट्रेनने येतो...

- ओके..

- गाडीत बसलो की तुला डिटेल्स देतो...

- चालेल...

- रवी, अजून एक महत्त्वाचं. ह्या माणसाला ओळखणारा एक माणूस मला सापडलाय. सकाळीच बोललो त्याच्याशी...

- काय म्हणाला तो?

- बरंच काही सांगितलं, संध्याकाळी पुन्हा फोन करणार आहे. पण मला असं वाटतंय हे सगळं दिसतं तितकं सरळ नाहीये...

- अर्थातच नाहीये... माझा जीव जाणार आहे उद्या...

- तसं नव्हे रे... पण अजून बरंच काही आहे जे आपल्याला कळलं नाहीये... आता मी ट्रेन मध्ये हेच रहस्य उलगडण्याचा प्रयत्न करणार आहे. होपफुली - तू मला शिरवाळला भेटशील तेव्हा रहस्याचा उलगडा झालेला असेल...

- होप सो...

***

माने रवीला हायवेवर सोडून पुणे स्टेशनकडे गेला. रवी मजल दरमजल करत, गाड्या बदलत, कधी लिफ्ट घेऊन, बराच उलट सुलट प्रवास करत तिसर्‍या दिवशी शिरवाळला पोचला. मानेनी त्याला मध्ये

sms करून बोगी त्याचा नंबर कळवला होता. आणि स्टेशनवर भेटायला सांगितले होते. रवीला कधी एकदा हे संपतंय असं झालं होतं. स्टेशनबाहेरच एका फडतूस लॉज मध्ये त्याने रूम बुक केली. रात्री ११ ला गाडी येणार होती, तोवर रवीने सगळं विसरून छान पैकी झोप काढायचं ठरवलं.

१०:४५ वाजता रवी स्टेशनवर पोचला. बोगी नंबर १७ च्या थोडा मागेच उभा राहिला. गाडी वेळेवर आली. तुरळक प्रवासी उतरले. मानेचा पत्ता नव्हता. रवीने त्याला फोन लावला तर फोन स्विच्ड ऑफ आला. त्याला कदाचित झोप लागली असेल असा विचार करून रवी डब्यात चढला. सीट नं. ३६ पाशी आला तर सीट रिकामी, अख्खी बोगीच रिकामी होती. कदाचित काहीतरी प्रॉब्लेम झाला असेल असा विचार करून रवी मागे फिरला, तेव्हढ्यात वरच्या बर्थवर कुणीतरी पाठ करून झोपलेलं त्याला दिसलं. खालच्या सीटवर पाय देऊन रवी वर चढला. त्या माणसाचा चेहरा बघण्यासाठी त्याला आपल्याकडे वळवलं आणि शॉक बसल्यासारखा रवी मागे पडला...

मानेचे निर्जीव थंड डोळे त्याच्याकडे रोखून पहात होते...


क्रमशः