सकाळी कट्ट्यावर पोचलो तर अव्या आणि पाऱ्या, मारी ला शोधत होते. बरेच वैतागलेले दिसले. झालं असं, की आदल्या रात्री एका गाण्याच्या प्रोग्रॅम मध्ये मारी तंबोऱ्यावर साथ देणार होता. त्यांनी सगळ्यांना सांगून पाहिलं पण कुणीही यायला तयार झालं नाही. शेवटी तुम्ही तरी या म्हणून त्याने ह्या दोघांना गळ घातली. वर सांगितलं की तुमच्यासाठी २ तिकिटं खिडकीवर ठेवली आहेत. बिचारे भूत-दया म्हणून गेले. तिकिटं कलेक्ट केल्यावर कळलं की तिकिटाचे पैसे दिले नव्हते. नि वर दुसऱ्या रांगेतली २७५ रुपयाची तिकिटं होती. मनातल्या मनात पाऱ्याला शिव्या घालत आणि ५५० रुपयात काय काय करता आलं असतं ह्याचा हिशोब करत बिचारे गेले प्रोग्रॅमला. आत मध्ये जाऊन पाहिलं तर अर्ध्याहून अधिक हॉल रिकामा होता. कुठल्यातरी क्लासने आपल्या उत्तीर्ण झालेल्या विद्यार्थ्यांचा कार्यक्रम भरवला होता. त्यामुळे त्यांचे पालक आणि नाट्यगृहाचा कर्मचारी वर्ग सोडून बाकी जास्त जनता नव्हती. टॉर्च मारून सीट कुठे आहे ते दाखवणारा माणूस बाहेर गेल्यावर म्हणे हॉल रिकामा रिकामा वाटायला लागला.

सगळ्यांचे आभार मानून गाण्याचा भन्नाट कार्यक्रम सुरू झाला. साथीला असलेला तबला वादक आणि पेटी वादक ह्यांचा एक मेकांशीच नव्हे तर गाणाऱ्याशीही काही संबंध नव्हता. भरीस भर म्हणून मारी पण एका कानात इयरप्लग लावून मोबाईल वर गाणी ऐकत होता. मध्यांतरापूर्वी ज्यांची गाणी झाली आहेत ते गायक आणि त्यांचे पालक मध्यांतरात सटकले. अव्या नि पाऱ्याची गोची अशी झाली की ते समोरच बसले असल्याने त्यांना निघता येईन. हे सगळं असह्य होऊन पाऱ्याने जनरीत वगैरे गेली बाझवत असं म्हणून तिथेच ताणून दिली. ते बघून गायिकेची तान अंमळ जास्त खेचल्या गेल्याचा अव्याला भास झाला.

कुणाचीही भीड भाड न बाळगणाऱ्या अव्या लोकलाजेस्तव हे अत्याचार ३ तास सहन करत होता ह्यावर माझा मात्र विश्वास बसेना. खोदून खोदून विचारल्यावर कळलं की अव्या थांबण्यामागचं मुख्य कारण समोर स्टेज वर गात होतं. हा मान डोलाऊन दाद वगैरे देत होता. प्रोग्रॅम कितीही फडतूस असला तरी 'चोराच्या हातची लंगोटी' ह्या न्यायाचे हिच्याशी ओळख झाली तर २७५ सार्थकी लागतील असा विचार करून अव्या प्रोग्रॅम झाल्या झाल्या तिला भेटायला गेला. स्वागताच्या वेळी पाहुण्यांना दिलेल्या पुष्पगुच्छातलंच एक गुलाब घेतलं, काळ्या पडलेल्या बाहेरच्या पाकळ्या खुडल्या नि मनाच्या एका कोपऱ्यात वाक्यांची जुळवणी नि दुसऱ्या कोपऱ्यात धीर येण्यासाठी रामरक्षा असं करत अव्या ग्रीन रूमच्या बाहेर तिला शुभेच्छा द्यायला उभा राहिला. गार पडलेले हात-पाय नि कपाळावर घाम अशा विचित्र अवस्थेत ५ मिनिटं घालवल्यावर एकदाचा ग्रीन रूमचा दरवाजा उघडला. पण दैव म्हणून जे काही असतं ते आपल्या इच्छेनुसार कधीही चालत नाही हा भाई काकांना आलेला अनुभव अव्यालाही आला. अव्याला आवडलेला चेहरा ग्रीन-रूम मधून बाहेर पडताना कपाळावर टिकली आणि गळ्यात मंगळसूत्र अशा अवतारात बाहेर आला नि ह्याच्याकडे ढुंकूनही न बघता सरळ लिफ्ट मध्ये शिरला.

ह्या सगळ्यामुळे अव्या जामच सरकला होता, ह्या मारी च्या मारी, भेटू दे हरामखोराला, मारतोच धरून. अरे गाण्याची आवड लागावी म्हणून प्रोग्रॅम करता की लोकांना गाण्यापासून पुट-ऑफ करण्यासाठी. आणि वर असल्या भुक्कड कार्यक्रमांची तिकिटं आपल्याच मित्रांना विकता?
त्याला शांत करण्यासाठी चहा मागवला. पैसे द्यायला गेलो तर मी यायच्या आधी २ प्लेट वडा-सांबार नि शिरा फस्त झाला होता. ह्याचे पैसे अव्या देईल असं म्हणालो तर अव्या म्हणाला तुझ्यासाठी थांबलो म्हणून हे पैसे तूच भरायचेस. वर 'स्वतःच तोंड बघितलंस ना सकाळी सकाळी' हा टोमणा ऐकावा लागला.
"जोश्या लेका दुःख तिचं लग्न झाल्याचं नाहीये... "
"माहिती आहे, दुःख तिचं लग्न तुझ्याशी न झाल्याचं आहे... "
"नाही रे... च्यायला आता ही गायला बसतानाच लायसंस घालून बसली असती तर काय झालं असतं? आपल्याला कॅटलॉग मध्ये आवडलेला शर्ट एक तर आपल्या साइज मध्ये नसतो अथवा स्टॉक संपलेला असतो असं एक संत वचन आहे. पण सालं हे मुलींच्या बाबतीतही का व्हावं? "
"मला काय माहीत? "
"ह्म्म्म्म... "
"जाऊ दे रे, ती जगातली शेवटची सुंदर मुलगी नव्हती रे... "
"नि असती तरी ती तुला पटली नसती" डायलॉग मारत मारत पाऱ्याने एंट्री घेतली. तो इथे अव्यावर वैतागला होता. हा भाई त्याला न उठवताच तिला भेटायला पळाला होता. त्यांची आप-आपसात जुंपली. पण अव्याने त्याला सिगरेट दिल्यावर त्याने सिगरेट पेटवून वाद विझवला.

एरवी सगळ्यात आधी कट्ट्यावर येणारा सोन्या अजून आला नव्हता. फोन करणार इतक्यात तो स्वतःच अवतरला. सोन्या नुकताच ताजा ताजा प्रेमात पडला होता. त्यामुळे त्याच्या अशा वेळी-अवेळी गायब होण्याची आता सवय झाली होती. चेहरा पाडून आलेल्या सोन्याला पाहून कुणालाच आश्चर्य वाटलं नाही. बिचारा स्त्री-हट्टाला बळी पडून कुठले कुठले टुकार सिनेमे बघून यायचा नि पुढचा तास दीड तास आम्हाला पकवायचा. पण ह्यावेळी कारण वेगळं होतं. पगार झाला म्हणून हा मुलगा मोठ्या रोमँटिक मूड मध्ये ग. फ. ला शॉपिंगला घेऊन गेला. तिच्याकडे नसलेल्या कलरचा ड्रेस ह्याने घ्यायला लावला. नि तिथेच फसला. आता तिच्याकडे ह्या कलरचा ड्रेस नसल्याने साहजिकच त्या ड्रेस वर मॅचिंग सँडल्स, पर्स, कानतली नि मोबाईल पाऊच तिच्याकडे नव्हताच. चार आण्याची कोंबडी नि बारा आण्याचा मसाला झाला. तिने ह्या सोन्याला बकऱ्यासारखा कापला (खाऊ-पिऊ तरी घातलं का रे... ह्यॅ ह्यॅ ह्यॅ ह्यॅ - अव्या) त्यामुळे मालक तात्पुरते दुखा:त होते. हळू हळू एक एक करून कोरम जमला. प्रत्येकाने एक-मेकाला डोळे मारून सोन्याची चौकशी केली नि त्याच्या दु:खावर यथेच्छ मीठ चोळलं.

रविवार असल्याने आज प्रजा निवांत होती. दुपार कशी घालवावी ह्यावर बराच काथ्याकूट करून झाल्यावर नेहमीप्रमाणे सोन्याच्या घरी जाऊन पत्ते खेळावेत ह्यावर सगळ्यांचं एकमत झालं. पण सोन्याने हा प्रस्ताव धुडकावून लावला 'साल्यांनो माझ्या घरी बसता आणि मी नोकर असल्यासारखे पाणी आण, चहा आण, उशी दे असे हुकूम सोडता. वर जाताना सगळा पसारा तसाच टाकून जाता. पत्ते पण नाही आवरत नालायकांनो तुम्ही. ' शेवटी त्याच्या सिगारेट्सचा खर्च सगळ्यांनी मिळून करायचा, लागतील त्या वस्तू स्वतः उठून घ्यायच्या आणि जाताना परत जागच्या जागी ठेवायच्या, चहाचे कप न फोडता धुवायचे नि ओट्यावर उलटे वाळत घालायचे ह्या अटींवर त्याने मान्यता दिली.

ह्यातली एकही अट आम्ही पूर्ण नाही केली. ह्या आधीही केली नव्हती नि ह्या पुढेही करणार नाही. 'असंच वागायचं तर तुझ्या घरी कशाला येऊ, स्वतःच्याच घरी जाऊ ना' इति अव्या. पत्ते खेळता खेळता अव्याने एक अफलातून किस्सा ऐकवला. खरा खोटा त्यालाच ठाऊक. त्याला पण ठाऊक असेल की नाही देव जाणे. कारण तो इतक्या ठामपणे टेपा लावतो की काही दिवसांनी त्या खऱ्याच वाटायला लागतात. म्हणे त्याच्या एका मित्राचं कॉलेजमध्ये एका मुली सोबत प्रकरण सुरू होतं. कॉलेजनंतर ते मोडलं. त्या नंतर त्या मुलीचं त्याच्या मित्राशी लग्न ठरलं. घरून परवानगी नव्हती, म्हणून पळून जायचं ठरलं. हिला पळवण्यासाठी अव्याचा मित्र म्हणे त्या मुलीच्या भावाचीच बाइक घेऊन गेला होता. सगळे हसले. पोट धरधरून हसले. आपल्या विनोदाला आलेला हा भव्य-दिव्य प्रतिसाद पाहून अव्याला कळलं की ये बात कुछ हजम नही हुई.

पाऱ्या - च्यायला हा अव्या पत्ते फिरवतो...
अव्या - अरे पत्ते म्हणजे काय मेरी-गो-राउंड आहे का हवा तसा फिरवायला...
मी - पण सोन्या... च्यायला तुला ग. फ. ला आपणहून शॉपिंगला घेऊन जायची दुर्बुद्धी कशी झाली???
अव्या - अरे जब गीदड की मौत आती है तब वो शहर की तरफ भागता है...
मी - ह्या म्हणीचा त्याचा इथे काय संबंध अरे...
अव्या - काही नाही, अशीच आठवली म्हणून सांगितली.
रवी - संबंध आहे. विनाशकाले विपरीत बुद्धी म्हणतात त्याला मराठीत...
अव्या - म्हणजे चुकीची गणितं सोडवून हा जोश्या जसा मास्तरांना स्वतःहून वही तपासायला द्यायचा तसं का???
मी - च्यायला आज सोन्यावर राज्य आहे. माझ्यावर घसरू नका. हा इतिहास नंतर उगाळा...
सोन्या - त्याचं झालं असं की अरे... तुला आठवतं का मी पाऱ्याची बाइक घेऊन गेलो होतो मागच्या आठवड्यात? ते हिलाच भेटायला. मी सिनेमॅक्स पाशी तासभर उभा यार. ही आलीच नाही. शेवटी कंटाळून मी कट्ट्यावर परत आलो. तर नंतर हिच माझ्यावर चिडली. म्हणे तास भर थांबलास तर वारूळ जमलं का तुझ्या भोवती. भांड भांड भांडली. म्हणून मग तिची समजूत काढावी म्हणून तिला घेऊन गेलो शॉपिंगला.
रवी - अरे पण रागाचं कारण आणि शॉपिंग ह्या वेग-वेगळ्या गोष्टी आहेत. ड्रेस घेतल्याने राग कसा शांत होईल कुणाचा? रोज अनशा पोटी, सोवळ्याने हनुमान चालीसा वाचली तर मी पंतप्रधान होईन का?
सोन्या - अरे यार हे असंच असतं. सगळ्या प्रॉब्लेम्सचं उत्तर शॉपिंग असतं हा मला प्रेमात पडल्यावर झालेला साक्षात्कार आहे.

आता सोन्या अजून चावणार हे ध्यानात आल्याने आम्ही विषय बदलाला. सोन्या निसर्गाच्या हाकेला ओ द्यायला गेल्यावर सगळा पसारा तसाच टाकून आम्ही कट्ट्यावर पळालो.



क्रमशः