च्यायला

| Labels: | Posted On 3/28/08 at 11:07 AM

च्यायला ह्या वर्षी पण के.टी. लागली, ओक्टोबर मधे सुटली नाही तर पुढल्या वर्षी संध्या मॅडमच्या वर्गात कसं बसणार?
आज बाबांनी कट्ट्यावर सिग्रेट ओढताना पाहिलं, काही बोलले नाहीत करण तेव्हा ते पण सिग्रेट ओढत होते.

माझ्या बॉस इतका नालायक माणूस मी अख्ख्या आयुष्यात बघितला नव्हता, नंतर माझं लग्नं झालं.

लग्नापूर्वी ऑफिसला जायचा कंटाळा यायचा, आता ऑफिसचा आधार वाटतो.

आज काल सगळीकडे वशिला लागतो, वशिला मिळवण्यासाठी पण.

तिला पहाताच माझ्या मनात विचार आला, ती माझी बायको असती तर मला इतकी सुंदर वटली असती का?

तरी मी तुला सांगत होतो, कुणाचं ऐकू नकोस म्हणून.

आज ट्राफिक पोलीसानी पकडलं, चूक झाली माफ करा म्हाणालो तर म्हणाला चूक झाली म्हणूनच पकडलंय.

सारखं सारखं कट्ट्यावर राहून बाप घरातून हकलेल, मग मी कट्ट्यावर रहायला येइन.

आज काल रात्री झोप येत नाही, म्हणून दिवसाच भरपूर झोपून घेतो.

आमच्या बायकोला खिचडी चांगली बनवता येत नाही, त्यामुळे आमचे उपास सद्ध्या बंद आहेत.

महागाई आणि पगार समप्रमाणात वाढले तर बँका लोन कोणाला देणार.

सद्ध्या सगळेच शिवाजी असल्याने त्यांना जीव ओवाळून टाकणारे मावळे मिळत नाहीत.

उतार वयात शहाणा होणार होतो, पण तेवढ्यात कुठेतरी म्हातारपण हे दुसरं बालपण असल्याचं वाचलं.

अर्धं आयुष्य असंच निघून गेल्यावर काही शि़कलो नाही म्हणून रडायचं की इतकी वर्ष नकळत गेली म्हणून आनंदायचं?
2 comments

पहीला उतारा - काही नीबंध

| Labels: | Posted On 3/16/08 at 6:31 PM

नमस्कार मीत्रहो,
हे लीखाण काही िदवसांपुर्वी घडलेले आहे. लहान मुलांच्या मेंदुत डोकव्ण्याचा हा मझा छोटासा प्रयत्न. मधे इंटर्नेट वर ह्या संधर्भात एक नीबंध झाला होता. तोच वीचर थोडा खेचला आहे.
आपला,
ऍडी जोशी
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
म्हैस
मला आधी वाटायाचं भैय्या दूध देतो. पण नंतर कळलं की दूध देणारा खरा प्राणी म्हैस आहे. भैय्या फक्त दूध वाटतो. मी आजीला वीचारलं की म्ह्शीच्या पोटात दूध कोण ओततं ? तर ती देवाला नमस्कार करुन म्हणाली, "काय सांगू बाबा, देवाची करणी, आणी नाराळात पाणी." म्हणजे जसं नारळात पाणी येतं, तसंच म्ह्शीच्या पोटात दूध येतं. पण मी अजुन तरी नारळाच्या झाडा सारखे म्हशीचं झाड़ कुठे पाहीलं नाही.
माझ्या शाळेत पाचवीत शीकणार्या बंड्या दादाचा ह्यावर विश्वास नाही. तो म्हाणाला," म्हैस जन्माला येताना तीच्या पोटात मील्क पावड्र असते. मग ती पाणी पीते आणी दूध देते. बंड्या दादाने अजून पण काही काही शोध लावले आहेत. तो म्हण्तो," मासे समुद्रात शू करतात म्हणून समुद्रचे पाणी खारट आहे. आणी असं अजून बरंच काही काही.
शेजार्च्या गोर्यांची सुमी ताई लग्न होउन गेली होती. ती परत आली तेव्हा तिचा पोट खुप सुज्लं होतं. म्हणून तीला डॉक्टर कड़े घेऊन गेले. तर ती येताना तीच्या सर्खंच एक गुटगुटीत बाळ घेऊन आली. मी तीला वीचारलं," बाळ कुठुन आलं?" तर ती म्हानाली पोटातुन! मी गडबडून आजीला वीचारलं," तीच्या पोटात बाळ कुठुन आलं?" तर ती देवाला नमस्कार करुन म्हणाली, "काय सांगू बाबा, देवाची करणी, आणी नाराळात पाणी."
सुमी ताई पण नारळ आहे हे मला माहिती नव्हतं. पण ती शाळेत असताना एकदा तीचा दादा तिल म्हैस म्हाणाला तेव्हां ती त्याच्यावर मांजरी सारखी फीस्कराली. मंाजर खूप मउ असते. ती सारखी म्याव म्याव करते आणी भय्याने आमच्यासाठी दीलेलं दूध पीते. मंाजरीला दूध आवडतं मला मंाजर आवडते.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
कट्टा
बंदुकीला गावठी भाषेत कट्टा म्हणतात. त्याचा उपयोग रस्त्याच्या कडेला उभा रहून चोरी करायला करतात. चोरी करणा वाइट. पण चांगला आनी वाईट ह्या संकल्पना मनासने बनाव्ल्या आहेत असा कोनी तरी थोरी मुनी सान्गून गेले. मुनी फार हुशार असत. आज काल ची हुशार मूला कट्ट्यावर वर उभ राहून टवालाक्य करतात. टवाळा आवडे िवनोद असे रामदास स्वामी म्हणून गेले. पण कोणता विनोद? खन्ना, मेहरा की काम्बळी ते नाही सांगीतलं. काम्बळी शेत्कार्याचे ठंडी पासून संरक्षण करते. ठंडी धगातून येते. धगाचा नल उघडला की पाऊस पडतो. नल ही एक अजब गोष्ट वस्तु आहे. नालाचा मुख्य उपयोग पाणी यावं म्हणून असतो. पण चळीतल्या नालाचा उपयोग शोभेची वस्तु म्हणून अथवा वस्तु तन्गायला खूंटी म्हणून करतात. अभ्यास करताना खुन्तिला शेंदी बंधाली की जोप येत नही. शेजर्च्या शेंडे काकू माला शाळेतून येताना रोज एक गोळी देतात. मी त्यांचा लड़का आहे. कािलया गब्बर चा लड़का होता म्हणून तो त्याला म्हानाला,"अब गोली खा". खतना आवाज करु नये असा बाबा म्हान्तात. मज़े बाबा शहाणे आहेत. ते घरी आले की कुनाशीही बोलत नाहीत. फक्त मधुनाच "हीक" असा आवाज कधातात. बाबांच्या बाबान्ना अजोबा म्हान्तात. पण आजोबा त्यांच्या बाबान्ना बाबाच म्हान्तात. काल मी झोपलो असताना अजोबा म्हानाले,"गाढवा सारखा लोळू नकोस." पण दुसर्या कुणा सारखा लोळ हे नाही संगीतले. आजोबंाचा भूगोल कच्चा आहे. गाढव लोलत नही, लाथा झाडत. झाडाला आम्बे लागतात. आम्ब्याला हीन्दीत आम म्हणतात. िहन्दी आपली राष्ट्र भाषा आहे. गांधीजी आपले राष्ट्र पीता होते. पण त्यांची मत्रू भाषा गुजराती होती. गुजराती मुली सुंदर असतात. त्यात्ल्या अर्ध्यांचा नाव शीतल असता. शीतल म्हणजे ठंडा. पण अमीर खान म्हन्तो ठंडा मतलब कोका कोला. कोला प्याय्ल्याने पोतातले जन्त मरतात. जन्त होणे चांगले नाही. माझी आई चांगली आहे. जय िहंद. जय महाराष्ट्र.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
नाडी
नाडी दोनही मनगटान्वर असते. तशीच ती चड़्डीलाही असते. नाडी मुळे चड़्डी जागेवर रहाते. पण सुनील काकाच्या चड़्डीची नाडी सतत बाहेर लोम्बत असते. काकू म्हणते की त्यांच्या चड्डी ला नाडी ची गरज नही. वाढलेल्या पोतावर चड्डी तशीच अडकते. त्यांच्या शी लग्न करून मी पण अडकले. मी िवचार्ला पोटावर का? तर माला मार मीळाला. आजोबन्ना पडसे झाल्यामुले डोक्टरान्नी त्यान्न्ची नाडी दाखवायला संगीतली. सर्दी आणी नाडी चा सम्बन्ध आहे ही नवीन माहिती माला आज मीळाली. दोक्यावरून अन्घोळ केली की सर्दी होते असा आई म्हणते. पण नाही केली की उवा होतात असा ताई म्हणते. उवांचा त्रास फार वाईट. जहा िमले दो सर जुओंको मीला नया घर अशी एक जुनी जाहिरात होती. म्हणून माला एकदा रस्त्यत लेले सर आणी नेने सर दिसल्यावर मी विचाराला नवीन घर िमळाल का? तर त्यांनी मला टपली मारली. आज कल माला िपत्ताच्या तरसने अंगावर गांधी आल्या आहेत. म्हणून आई ने माला कोकम सरबत दिले. नोटेवर पण गांधी असतात. त्या कोकम सरबतात बुडवल्या की गांधी जातात का? आमच्या शेजारी राजेश गांधी रहातात. त्यांच्या अंगावर गांधी आल्या की ते काय करतात? िपत्ताचा त्रास वाईट. िशव्या देण पण वाईट असा माला गोरे मस्तारान्नी शिव्या देऊन समजवाला. गोरे मास्तर ह्यांचा फक्त अड्नाव गोरे आहे. पानधार्य शर्टात ते उठून दीसतात. सकाळी उठून फिरायला जाणे तब्ब्येती साथी चांगले. पण संध्याकाळ्च्या िफरणा्य्ला उनड्क्या म्हणतात. संध्या काळी आहे. पण ती म्हणते ितचा वर्ण गहू आहे. गव्हाचा पीठ गोरं होतं. पण ताई गोर्य पीथाच्या काळ्या पोळ्या करते. ताव्याचा रंग जतोय आज काल.
2 comments

Life in Bangalore Chapter 3

| Labels: | Posted On 3/14/08 at 7:57 PM


Life in Bangalore
Chapter 3 -Let's Jam


To begin with, let's agree on some facts of life -there's no Santa Clause, money IS everything and traffic in Bangalore sucks. And it sucks with the ferocity and velocity of a black hole. You can enter but you can't leave. With zillions of vehicles in every lane accompanied by the sun-blinding clouds of dust and smoke, the word 'sucks' sounds polite. To hell with whoever invented the wheel.
In Bangalore, traffic jam is a perpetual state of being. It's an integral part of the day to day life. You eat, you sleep, you drink, you traffic jam. Local guys aren't bothered and they would go on a strike if they find empty roads. But for an outsider, jams plus pollution, is a suffering beyond imagination. It's so severe that I think it should be used as the 4th degree torture technique. Take the nastiest of criminals, put them in an auto and make them travel through the lengths of Bangalore during peak hours. Then see them spitting out whatever info you need after 10 minutes. (Give first 10 minutes to spit out the dust.)
The only thing that can parallel this nightmare is the act of actually travelling on these roads. Mumbai's roads are not American freeways. I agree. But at least, the traffic moves. Ok, crawls. But Bangalore's traffic is in a different league altogether. It's not stop and go. It's stop, have a smoke, take a nap, pay the parking charges, pray, pray, pray and if the god has stopped coughing and is listening to you, move an inch. And to spice things up, nearly half of the city is dug up for the Metro project.
This made me develop a very boring theory (while stuck in a jam) - people who travel by public transport are truly gifted. Yes. They withstand the torture and keep on doing so every day. I think most of them would go to the heaven as they are already living through the hell.
The public transport buses in Bangalore are the biggest havoc of the century. They know they have the size, they have the power and they are indestructible. With virtues like these, they ride through gaps with the agility of a bicycle and make people shit bricks with the appearance of a tank. They bully each and every vehicle on the road. Sometimes even each other. Fortunately, skills acquired while riding in Mumbai and training given by our BEST drivers came in handy.
The next in the line are the superficial autos. The first sentence any auto guy blabbers out is "Sarrr... 10 rupees extra than meter sarrr". Obviously with my Mumbai bred habit of being polite on the road, I humbly refused to do so and returned the favour with some pleasant words. After this, that guy took me for a ride and I ended up doing a escorted tour of Bangalore. Fortunately I got my bike soon and the tortures were over after a small trailer.

I considered my self lucky as I ride a bike. It's far more convenient and faster, if not comfortable, than a 4-wheeler. I feel sorry for people travelling by cars stuck in the jam, while escaping through the gaps. All thanks to my bike and special thanks to whoever invented the wheel.
5 comments

Life in Bangalore Chapter 2

| Labels: | Posted On at 7:55 PM


Life in Bangalore
Chapter 2 - B for Bombay B for Bangalore




Just over a week in Bangalore and I have already created my comfort zones. These are the places where you can relax in real sense. Places popularly known as hangouts. It feels good to see known faces around, even if you don't really know them or sometimes plainly ignore them (the fear of people asking you for a ride on your bike can truly turn you into an alien). Right from the regular cigarette + cutting shops to the hotels or cafes one visits daily, it could be anything. I had them in abundance in Mumbai. But I knew if I had to settle down here fast, I had to have a few here too. In this chapter I am going to talk about such few places. The first immediate and full-proof comfort zone is the bike. It makes you feel on top of the things the moment you swing your leg over it. And from there begins the journey. This chapter will not get over till I am in Bangalore as I will keep on exploring the city and adding to my experiences. Bon voyage.


Road Trip (Off 100 Ft. Road )

Simply the idea of naming a cafe Road Trip made me a fan of it. I read about it while I was in Mumbai and made a mental note of visiting the place whenever I had a chance to be in Bangalore . And very unlike my luck, I had a chance soon. The place is owned and run by two people. I happened to meet one of them, a cool Bulletier called Pankaj, on my first visit and subsequent drop-ins.

Pankaj is an avid biker himself. One Budweiser down and I introduced myself to him. And what was intended to be a flying visit became a 2 hour long discussion section. We made friends quickly and were soon chatting on variety of subjects ranging from bikes to bikes, more bikes and some more bikes.

Everything about this place is unique. Starting with the name to the logo, which has an old time biker clad in skin tight rally leathers standing proudly next to his HD or an Indian. Inside, it's a cool lounge with some good food on offer. The cafe displays two ancient Nortons sitting gracefully, mesmerising onlookers with their charm.

The first time entered the cafe, I was expecting a bunch of bikers sitting inside, hogging onto burgers, chatting loudly and nursing their drying mouths with beer. But to my surprise I saw a family of 3 peacefully eating their meals with forks and spoons. Smile returned to my face the moment I noticed a helmet and a leather jacket on a nearby chair. Well, bikers have families too.

Currently, the place is getting a makeover or rather going through restoration. Sure enough, it's going to be my pit stop till I am in Bangalore .


The Coffee House ( MG Road )

In places like these, you realise what you really are. An insignificant dot in this overcrowded universe. And the prophets disguised as waiters, bring you face to face with the reality. After all, they are the people who bring you down from your ivory towers and treat you like an insignificant dot in this overcrowded universe. The logic is simple - they haven't called you in, you have come by your own will. So they will attend to you whenever they feel like. They operate, totally unaware of "Customer is the king" crap. And I can't tell how much I love such places. No matter who you are or what you are, they teat all with the same respect or the lack of it.

I immediately felt like I was sitting in Merwan or Caf� Mondegar. And I loved that feeling the moment it crept inside my soul. Their mysterious old world charm haunts me and makes me visit these two prehistoric monuments again and again. Everything in such places, including the outside signage, is as old as the place itself. The tables, glasses, cups, paint on the wall and occasionally even the waiters, sorry, the Prophets.

I met this gentleman called Kariappa who was proudly working in The Coffee House for the last 34 years. 34 whole years at one single place. He immediately joined the list of people whom I immensely respect other than myself. The place has been here for the last 51 years. The food is good and coffee is at its best. It should better be.

The Coffee House has a full glass window that provides a good outside view. Inside, there are a few ancient hand-painted posters hanging on the wall describing the greatness of coffee. The atmosphere was very relaxed and no one disturbed me, even when I needed help with my bill. One Prophet, however, at one point, kept hovering over my head. And the moment I shoved the last piece of bread in my mouth, he took away the Salt & Pepper bottles and banged them in front of some other dot. Now that's efficient service.

All in all it was a great experience. Thanks to the Prophets who helped me strike a dialogue with my inner self and realise that I, in true sense, was an insignificant dot in this already overcrowded universe.


Sherlock Holmes ( Cox Town , Coles Road )

Now this place truly lives by its name. To begin with, it�s so secretly located that you can barely spot it. Before walking in, I noticed they had a balcony, but couldn't find the way to reach there. May be there was some underground staircase starting under the cash counter that takes one to a secret lift and which then takes them to this hideout.

Once you enter inside you are greeted with two lounges and few tables here and there. But the reason why this place deserves to be in my list is something as unbelievable as a man who understood women.

As I was busy making sure Kingfisher workers get their salaries on time, I could hear some strange noise erupting out of speakers. When I inquired about it to another amused victim sitting next to me, he informed it was Kannada Rock. Holy fucking shit.What the hell on earth is Kannada Rock??? All the great rockers doping in heaven must be crying by now. Not allowing speakers to torture me any more, I gulped down my beer and walked out soon. And to my surprise, I easily found my way out.


To be continued...
1 comments

Life in Bangalore Chapter 1

| Labels: | Posted On at 7:53 PM



Life in Bangalore
Chapter 1 - The socks tale




"Ohh god, I forgot to carry socks". Although its not the most wonderful thought to start life in a new city, but at least it meant I had something to do in the free time I had before joining my new office.

When I decided to shift my base to Bangalore, it was the first amongst many things I bought. A fantastic pair of adidas ClimaCool socks in my favourite colour, hold your breath, Black. (I remember one of my self-proclaimed thinker friends telling me in my school days -Black is not a colour, it's the absence of light.)

The flight to Bangalore was not exciting as expected. First, it was too short a ride and mainly, because I couldn't feel the speed. Sitting in something travelling at about 1000 kph and you don't feel anything. Damn it. Bike rides at 100 kph are hell more exciting. The thrill of first flight travel faded off in 10 minutes as all I could see was clouds, more clouds and occasionally no clouds with nothing underneath.

I dumped luggage at my company-paid guest house and got ready to roam around in the city with my cousin. Before stepping out, I once again said with a concerned voice "I forgot to carry socks". He taunted calmly, "You can buy socks in Bangalore too". We roamed around for what it seemed like eternity with a running commentary from my bro who seemed to know each and every building in the city and every stone on the pavement. (Ohh, that's Ayyar uncle's dog's poo)

While aimlessly walking on the streets he continuously kept pointing at various shops where I could buy socks from. And the adamant (loyal) adidas follower I was, I kept on ignoring his suggestions. Finally I saw it in a corner. The adidas signage gleaming in all its glory. At last a known sign in a stranger city. I was grinning from ear to ear like an idiot. As I entered, the familiarity of things around immediately made me feel at home. (Home doesn't look much different with everything adidas hanging on all hangers, hooks and doorknobs) So finally there I was, looking lovingly at my new pair of adidas ClimaCool socks in my favourite colour. My day was made.

From there we went to blah blah blah blah... and came back to my guest house at around 11. I retired to bed after bidding farewell to a few Heinekens and a couple of smokes. I closed my eyes with a peaceful smile. And then it struck to me like a lightening bolt. I was in a shock like my bike ran out of fuel on the highway...
"Ohh god, now what will happen to my old adidas ClimaCool socks lying at home?"
0 comments

त्याच्या नी तिच्या चारोळ्या

| Labels: | Posted On at 7:41 PM

ये ना गड्या घरी,
असे ती म्हणाली,
जेंव्हा तो घरी गेला,
तिने त्याचा खरंच 'गडी ' केला.


प्रेमात कुणाच्या पडायला,
मुर्ख असावं लागतं,
नाहीतर प्रेम कसं घडेल,
आणि तुझ्या प्रेमात कोण पडेल.


नकार द्यायचे १०० मार्ग,
असं पुस्तक मी लिहीणारे,
पहिला नकार तुला दिल्याने,
प्रस्तावना तुझ्याकडून घेणारे.


पहिल्या प्रेमाची पहिली आठवण,
मी खूप जपुन ठेवणारे,
आपल्या पहिल्या जेवणाचं बिल,
मी बरेच महिने भरणारे.


तुझ्या नावाच्या उचक्या,
आता लागत नाहीत,
तुझ्या कार्ड चं बिल भरलंय मी,
आता ते फोन करत नाहीत.

0 comments

चुकार चारोळ्या

| Labels: | Posted On at 7:34 PM

तिला म्हणालो तुझ्या डोळ्यात,
बुडावसं वाटतंय,
ती म्हणाली लाजून,
पोहता येतं का तुला?


मिसळी वर लिम्बू,
ताटा मधे पाव,
सन्गती येउ दे,
कोकम सरबत.


वाढला उन्हाळा,
वाळ्याचे पडदे,
आंब्याच्या झाडाला,
पन्ह्याची तहान.


शेकडो पावसाळे पाहीले,
तरी मी कोरडाच,
शेवटी स्वताला ढग म्हणून,
मनाचं समाधान केलं.


सुट्टी च्या दीवशी,
अन्घोळीला पण सुट्टी,
काराण अन्घोळ केली की,
कपडे ही धुवावे लगतात.
0 comments

काही (च्या काही) दारोळ्या

| Labels: | Posted On at 7:33 PM

बसलो काल,
मित्रा समावेत,
सुर्य उगवला,
बाटली रिकामी.

आधी ढसा-ढस,
मग हळू हळू ,
थेंबाचे महत्व,
आता समजले.

हातावरी रेष,
नशीब वाकडे,
पेग शेवटचा,
सोडा ही संपला.

सकाळ झाली,
डोके दुखतसे,
घसा ही पडला,
ठक्क कोरडा.

ग्लास ही तोच,
पाणी ही ओतले,
पण आता वर,
लिम्बाला पिळले.

आता पिणे नाही,
नक्की ठरवले,
रात्र आली पुन्हा,
बाटली घेउनी.
0 comments

मन हे नाठाळ

| Labels: | Posted On at 7:12 PM

मन हे नाठाळ, विचार सुकाळ,

शोधीते सान्गाती, सर्व काळ.


पक्षी निरिक्शण, आवडता छन्द,

पाखरू गोमटे, भावले मनास.


लाजरी बुजरी, गालावर खळी,

पाहताच रूप, मन भरे.


सुन्दर चेहरा, गोरटी काया,

डोळे ही झुरती, बघावया.


कट्ट्यावर बसोनी , केले खोद-काम,

तयारही केला, बायो-डेटा.


ठेवली पाळत, मित्र मदतीला,

काढली महिती, यथा शक्ती.


नसे ती एकटी, बहिण धाकटी,

दिसते सुन्दर, तिच्याहून.


मन हे नाठाळ, पुन्हा गान्गरले,

कुणा मागे जावे, कळेनासे.


मना समजावले, वन बर्ड इन हैन्ड,

इ़ज बेटर दैन दोन, झुडुपामध्धी.


बाइक वरोनी, फिरलो मागो माग,

शोधुनी काढल्या, सगळ्या वेळा.


मग ठरवले, हिला विचरावे,

काय विचारावे, पुन्हा प्रश्न.


येता ती सामोरी, जीभ अडखळे,

उद्या बोलू सगळे, मन म्हणे.


दिवस असेच, गेले किती तरी,

आम्ही कट्ट्यावरी, गुप्-चुप.


मित्र ही त्रासले, विचार म्हणाले,

केली मेहेनत, तुझ्या साठी.


मन न धजले, गप्पच बसले,

करोनी विचार, हुशारीचा.


नाही नोकरी, नाही तुला घर,

हो म्हणाली तर, करा काय.


बाप रागावेल, झोडुनी काढेल,

घेईल मदतीला, तिच्या बापा.


त्याची काय चुक, आम्हीच असे,

घरीच असतो, सर्व काळ.


शेवटी ठरवले, नोकरी शोधावी,

बाकीचे सगळे, होइल आपो-आप.


शोधली नोकरी, घरही घेतले,

मागे वळोनीया, पाहीले नाहीच.


विसरलो तिला, आणि बहिणीला,

लक्श्य हे एकच, सेटल होणे.


एके दिवशी मित्र, घेउनिया आला,

लग्नाची पत्रिका, पाखराच्या.


वाचली पत्रीका, धुर सोडोनिया,

मागवला चहा, सर्वान्साठी.


मनो मनी तिला, केले धन्यवाद,

आणले आयुष्य, मार्गावरी.


आल्या अश्या कैक, गेल्याही तशाच,

अम्ही ही तसेच, कट्ट्यावरी.


असे अम्ही गुन्ग, झालो आयुष्यात,

विसर पाडोनी, सगळ्याचा.


मग अचानक, आली ती सामोरी,

अम्ही पुन्हा गप्प, बोबडी वळोनी.


म्हणाली बघते, रोज तुला इथे,

धूर सोडताना, कट्ट्यावरी.


घेतली मदत, तुझ्याच सख्याची,

बान्धायला बैल, दावणीला.


दोघान्च्या घरी मी , आधी सान्गीतले,

मग रचीयले, कुम्भान्ड हे.


वर्ष झाले आता, आमुच्या लग्नाला,

मान डोलवीतो , नन्दी बैल.


मित्र ते सुटले, कट्टाही तसाच,

हातात पिशवी, दळणाची.


कधी कधी येतो , विचार मनासी,

काय करीतसे, धाकटी बहीण.


कधी कधी येते, कट्ट्याची आठवण,

चहा सिगरेट, खाद्य माझे.


कोण आता बसे, जागेवर माझ्या,

शोधत पाखरू, मित्रान्सन्गे...
3 comments
Subscribe to: Posts (Atom)